Richting Licht en Warmte

De kortste dag en de langste nacht. Tegenwoordig weten we precies hoe vroeg de zon op komt. Vandaag was dat om 8:45 uur. En om 16:18 uur gaat de zon weer onder. Maar er was een tijd dat we geen smartphone hadden, geen klok. We hadden geen idee hoe dat nou eigenlijk werkt met die zon en het draaien van de aarde. In die tijd moesten onze voorouders er maar op vertrouwen dat de donkere, koude winter weer voorbij zou gaan, net als alle eerdere keren. Midden in de winter vierden ze daarom het Licht, de Warmte en het wintergroene Groen om zich heen. En jawel, langzaam, maar onmiskenbaar zeker, lengden de dagen en werd het weer lente.

Ons leven kent ook donkere, koude tijden. Periodes waarin je zéker weet dat er nooit meer een sprankje licht zal zijn dat écht de moeite waard is en dat je van binnen kan ontdooien.
De natuur kan dan houvast bieden. Ook in de winter zijn het de zwakste zonnestralen die je huid toch verwarmen. En als de wind met volle kracht de regendruppels tegen je gezicht aan smijt, merk je dat je lijf je van binnenuit toch weer opwarmt. Zo veerkrachtig ben je.
Ga je in het donker naar buiten, dan leer je op je zintuigen vertrouwen. Je ogen zien zonder daglicht meer dan je zou denken. Je oren, je neus, je ‘onderbuikgevoel’: ze helpen je je weg te vinden. Vertrouw er maar op. En hoe meer je daarbij ontspant, hoe beter je voelt wat er in je om gaat.

Al die gedachtes en gevoelens. Die mogen er altijd zijn en je mag ze uiten. Buiten, lopend of op de fiets, gaat dat misschien wel makkelijker dan thuis. Wil je schreeuwen, schreeuw dan. Zo hard als je kunt en met je hele lijf. Desnoods tegen de wind in – schreeuw er gewoon keihard doorheen. Wil je zingen, zing! Probeer het maar eens, het kan je hart lichter maken. Komen er tranen, prima, laat ze maar stromen. Ervaar maar wat voor je werkt. Thuis, in de wijk waar je woont of, van zonsopkomst tot zonsondergang, op Hillig Meer.